Studeren in Brazilie: Aankomst en Carnaval!

Na een slopende reis van meer dan 20 uur kwam ik dan eindelijk via Philadelphia en Miami op mijn eindbestemming aan, Recife! Het eerste wat mij gelijk opviel was het ontzettend warme en vochtige klimaat. Iedereen kan hier weerman zijn, want het is er elke dag tussen de 30-35 graden met lichte sluierbewolking en geen regen. Vandaag, na twee weken, heb ik de eerste regendruppels gevoeld. Maar goed, terug naar het begin.

Op het vliegveld werd ik opgehaald door Mariana, die ik in Nederland voor mijn vertrek al had leren kennen. Dat was maar goed ook, want het niveau Engels dat hier gesproken wordt is dramatisch! Zeker door de wat oudere generatie. Het bestellen van een taxi kon ik daardoor gerust aan Mariana overlaten. Gelukkig merk ik elke dag dat ik meer Portugees begin te begrijpen en de communicatie met andere gaat steeds beter. Het is echter natuurlijk nog altijd handig om een contactpersoon te hebben die de taal vloeiend spreekt. De taxi bracht ons naar het appartement van Mariana's vader in de wijk Madalena. Ik kon hier verblijven samen met haar oom, twee tantes en een nichtje, lekker gezellig dus! Eerst zijn we even wezen zwemmen in het zwembad beneden om af te koelen en vervolgens zijn we naar de Rio Mar Mall gegaan. Dit is de grootste mall van Recife en tevens één van de mooiste die ik gezien heb. Feijoada met rijst en bonen is een typisch Braziliaans gerecht en dit moest ik dus een keer proberen. Het was goed te eten, maar geef mij de volgende keer maar een boerenkool met worst.
's Avonds waren we uitgenodigd voor de verjaardag van een vriendin van Mariana, Laiza. Het was leuk om te zien hoe een verjaardag in Brazilië eraan toegaat. Iedereen lijkt elkaars beste vriend en ik voelde me al snel welkom. Ik heb de bodem van mijn glas weinig gezien. Elke keer wanneer ik mijn biertje op had, werd deze weer bijgevuld. Ideaal. Hier kreeg ik weer typische Braziliaanse gerechten zoals brigadeiro, beijzinho (betekend klein kusje) en bemcasado. Dit zijn allemaal kleine zoete marsepein/bonbon-achtige lekkernijen die tijdens verjaardagen worden geserveerd. Het was er erg gezellig, maar na een nacht zonder slaap verlangde ik ook erg naar mijn bedje.

De volgende morgen, op donderdag, gingen Mariana en ik naar een kledingmaker. Tijdens carnaval zijn er veel zogenaamde blocos. Dit zijn privé feesten waarbij iedereen hetzelfde shirt draagt. Om toch een beetje op te vallen, gaan alle meiden naar de kledingmaker om hun shirt eigen te maken. Sommige maken er een topje van, andere weer een jurkje. Het lijkt haast wel een sport wie het meest creatief is geweest. Nadat we twee uur hadden gewacht en alle maten waren ingenomen, werden we opgehaald door Laiza. Samen met Ewerton en Sofia gingen we wat eten voor lunch bij het restaurant Ilha dos Navigantes. Dit ligt gelegen aan het Boa Viagem strand, het meest bekende strand van Recife.
’s Avonds gingen we naar bar Migué toe om de verjaardag van Taynara te vieren, de zoveelste vriendin. Er hing een relaxte sfeer en we hebben lekker wat gedronken . Het uitgaansleven ziet er in Brazilië toch een stukje anders uit. De mannen lopen in nette kleding en de vrouwen dragen bijna allemaal een jurkje en hoge hakken, maar daar hoor je mij niet over klagen. Verder merkte ik de aandacht wel, omdat ik de enige gringo ben. Gringo is een woord dat Brazilianen voor buitenlanders gebruiken, maar het is eigenlijk een positief woord. Brazilianen vinden het ongelooflijk dat iemand uit het “perfecte” Europa naar hun land wil komen. Daarnaast val ik ook nog eens enorm op, omdat ik letterlijk de enige met blond haar ben. Na een ontzettend leuke avond zijn we met de taxi weer naar huis gegaan.

Vrijdag gingen Mariana en ik naar een vriendin in het gebouw naast ons, Luana. We hebben hier geluncht en ik voelde me weer ontzettend welkom. We aten typisch Braziliaanse cozida met cajá sap. Cozida is een combinatie van groenten met vlees, geserveerd met aardappelen of rijst. Hierna zijn we beneden wezen zwemmen en heb ik weer een handvol Brazilianen ontmoet. Gelijk toen ik me eerste voet in het zwembad zetten, werd er al gevraagd of ik op de foto wilden met een groep meiden. Daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen. ’s Middags gingen we naar Mall Plaza waar we ouderwets gezond naar de McDonalds zijn geweest. Vervolgens zijn we met goedgevulde maag naar Karina gegaan. Samen met nog drie andere vriendinnen zijn we in een hysterische auto naar onze eerst bloco gegaan, Passara. Dit was een groot feest met honderden mensen, Braziliaanse én Engelse muziek en onbeperkt drank. Helemaal top dus! Ohja, er liepen ook lilliputters rond die drank schonken uit een gigantisch been van papier-maché. Vraag me niet waarom, maar het was in ieder geval grappig om te zien.

En toen was het eindelijk zaterdag, de eerste echte carnavalsdag van Brazilië! In alle vroegte werden Mariana en ik opgehaald door de moeder van Laiza om naar Olinda te gaan. Iedereen kent het carnaval van Rio de Janeiro, maar voor het carnaval van het noordoosten moét je naar Olinda gaan. Het is een klein plaatsje gelegen naast Recife, maar mensen vanuit heel Brazilië komen hier naartoe. We kwamen rond half 7 in de morgen aan bij het huis van de oma van Laiza, midden in de straten van Olinda. De perfect locatie! We hebben eerst nog wat geslapen tot een uur of tien en vervolgens hebben we carnaval gevierd totdat we erbij neervielen. Olinda ligt gelegen op een steile heuvel. Om aan de top te komen, moet je over een straat die ze vertaald uit het Portugees ‘de heuvel van ellende’ noemen. En dit is niet overdreven. Ik ben blij dat ik hier geen hellingproef hoefde te doen tijdens mijn rijexamen. Het carnaval in Brazilië is in één woord geweldig. Mensen lachen, er wordt veel gedanst en er is continue keiharde vrolijke muziek. Carnaval is de tijd waarbij iedereen geniet en dat is goed te zien. Hier leven de Brazilianen het hele jaar naar uit. Het eten op straat is heerlijk, vooral de espetinho, wat een soort biefstuk op een stokje is. Carnaval is ook de tijd voor de liefde en dat heb ik goed gemerkt. Zodra een man en een vrouw een beetje dicht op elkaar staan, wordt er door 100 man “Beija!” geschreeuwd, wat in bijna alle gevallen eindigt in een kus.
Rond een uur of vijf zijn we weer terug naar Recife gegaan. In de avond zijn Mariana en ik samen met haar nichtje naar de bioscoop geweest. Na een slopende dag hebben we hier meer geslapen dan gekeken. Mijn eerste carnavals dag zat erop en er zouden er nog vele volgen!

Ik merk alweer dat mijn verslag veel te lang gaat worden en ik heb nog een hoop in petto. Om het dus een beetje leesbaar te houden, zal ik binnenkort mijn verhaal afmaken. Daarin meer verhalen over carnaval en mijn reizen naar Joao Pessoa en Campina Grande. Tchau!