Het Braziliaanse leven begint te wennen!

Daar was dan het moment. Het moment dat ik op de helft van mijn avontuur in Brazilië ben. Het was even schrikken toen ik besefte dat ik hier al zo’n drie en een halve maand ben. Ik blijf het maar herhalen, maar de tijd vliegt hier echt. Maanden voelen haast aan als weken. Ik heb het echt enorm naar me zin hier. Mijn vorige blog eindige met mijn geslaagde zoektocht naar een kamer in de stad Campina Grande. Daar zal ik mijn verhaal dus weer oppakken.

Het was heerlijk om een eigen kamer te hebben. Zeker na anderhalve maand van het ene naar het andere adres gereisd te hebben. Ik hoefde voor het eerst sinds tijden niet meer uit mijn koffer te leven. Ik had eindelijk de beschikking over een kast waar ik al mijn spulletjes en kleren in kwijt kon. Dit was echter ook het enige voorwerp wat in mijn kamer te vinden was. Het was dus tijd voor mij om wat inkopen te doen. Gelukkig heeft mijn huisgenoot Alexandre me hier goed bij geholpen. Wij zijn samen de stad ingegaan om de nodige dingen te kopen. Daarnaast was hij ook zo aardig om een stoel en tafel te doneren, die eerst op zijn kamer stonden. Mijn kamer is zeker geen luxe, maar ik heb inmiddels alles wat ik nodig heb.

Het leven op de universiteit was eerst even wennen, maar ik begin er steeds beter in te komen. Mijn Portugees maakt zeker stapjes en ik heb gelukkig veel Engels pratende vrienden leren kennen. Mijn opdracht die ik hier uitvoer, namelijk een onderzoek naar de kwaliteit van brandstoffen in de stad Campina Grande, was in het begin voornamelijk nog theorie. Binnenkort kan ik echter ook eindelijk onderzoeken in het lab gaan doen. Dit gaat echter niet zo makkelijk als dat ik in Nederland gewend zou zijn. Ik moet namelijk voor mijn onderzoek monsters benzine, diesel en ethanol verzamelen bij diverse tankstations. Ik ging er dus vanuit dat ik gewoon met mijn jerrycan naar het pompstation zou kunnen gaan. Om vervolgens netjes te vragen of ik een litertje brandstof zou mogen tanken. Op de universiteit werd mijn plannetje echter door een aantal professoren en studenten afgeraden. Ik zou er namelijk van verdacht kunnen worden een soort “spion” te zijn, doordat ik er niet echt traditioneel Braziliaans uitzie. Daardoor zou het mogelijk een gevaarlijke situatie voor mij zijn. Ik kon dit James Bond verhaal moeilijk geloven, maar ik heb toch maar het advies opgevolgd. Professor Grillo raadde me aan om samen met een Braziliaan, die verstand van het onderwerp brandstoffen heeft, de pompstations af te gaan. Gelukkig heb ik zo’n twee maanden geleden een Braziliaans meisje leren kennen genaamd Livia, met wie ik veel optrek sinds die tijd. Zodoende raakte ik bij haar thuis met haar moeder in gesprek (in mijn beste Portugees). Zij vertelde mij dat ze net als mij ook werktuigbouwkunde heeft gestudeerd. Sterker nog, ze heeft zelfs dezelfde professor gehad tijdens haar studie! In een stad groter dan Utrecht kan je dat toch best toevallig noemen. Zij heeft in het verleden ook al onderzoek gedaan naar brandstoffen en ze geeft er nu zelfs les in. Voor mij dus dé ideale persoon om samen mijn monsters mee te verzamelen.

Naast het lab waarin brandstoffen onderzocht worden, heb ik sinds kort ook een ander lab bezocht. Daar zijn ze onderzoek aan het doen naar Shape Memory Alloys (SMA’s) en de toepassingen hiervan. SMA’s zijn metalen die de bijzondere eigenschap hebben dat ze zelfs na een plastische vervorming weer terug kunnen keren naar hun oorspronkelijke vorm door toevoeging van warmte. Dit klinkt misschien een beetje vaag, maar een YouTube filmpje maakt veel duidelijk. Zeker de moeite waard om te zien! In dit lab willen ze kijken wat voor toepassingen dit metaal kan hebben. Hiervoor gebruiken ze 3D printers om prototypes te maken die op de computer ontworpen zijn. Veel van de programma’s waarmee ze hier werken, heb ik tijdens mijn studie in Nederland ook gebruikt. Dit lab wordt zo’n beetje door studenten bestuurd. Er lopen hier studenten van werktuigbouwkunde rond, maar ook van elektrotechniek en materiaalkunde. Het is mooi om te zien hoe de projecten een stukje van elke studie in zich hebben en de studenten hier echt van elkaar leren. Het is voor mij misschien mogelijk om hier een klein projectje te doen, naast mijn onderzoek wat ik doe over brandstoffen.

Naast de studie doe ik gelukkig ook nog veel andere leuke dingen. Af en toe doe ik mee aan het zaalvoetbal van de universiteit op dinsdagavond. Een aantal jongens uit mijn klas doen dit wekelijks en om de zoveel tijd mogen ze iemand uitnodigen om mee te doen. Het is dan weer leuk om even anderhalf uur een potje voetbal te spelen. Ik was ook uitgenodigd om mee te doen met de competitie van het grasvoetbal, maar na lang debatteren kon ik toch niet meedoen omdat ik geen officiële UFCG student ben. Maar eigenlijk verdenk ik de Brazilianen ervan dat ze toch nog een beetje bang zijn voor de Nederlandse voetballers (2-1 WK Zuid-Afrika, 3-0 WK Brazilië haha). Dit vind ik trouwens nog steeds maar al te leuk om tegen de Brazilianen zelf te zeggen. Vrienden maak ik er niet echt mee. Naast het voetballen ga ik hier ook samen met mijn huisgenoot om de dag naar de gym TopFit. En af en toe loop ik een stukje hard rond het meer de Açude Velho. Beweging genoeg dus! Dat is maar goed ook, want ik heb nogal moeite om al het heerlijke Braziliaanse eten te laten staan.

In de weekenden ga ik weleens met mijn huisgenoot Alexandre met de auto naar Joao Pessoa. Zijn stiefvader, moeder en twee broertjes wonen daar en elke twee weken komt hij weer bij ze op bezoek. Zoals in elk Braziliaans gezin ben ik ook hier van harte welkom en wordt er zeker gemaakt dat ik niets tekort kom. Alexandre heeft veel vrienden hier wonen uit de tijd dat hij hier op de middelbare school zat. Met deze vrienden gaan we dan meestal wat leuks doen. Zo zijn we bijvoorbeeld met twee auto’s naar een afgelegen strand gereden dat je zo uit de reisfolder haalt. Heerlijk relaxen op het strand met lekker eten en muziek. Wat wil je nog meer! Ook voor een goed feestje kun je beter naar Joao Pessoa komen en daar ben ik natuurlijk ook niet vies van. Het is dus altijd leuk om met Alexandre een weekendje naar zijn stad te gaan.

In de weekenden dat ik in Campina Grande verblijf ben ik vaak met Livia. In deze stad zijn er namelijk ook genoeg leuke dingen te beleven. Zo gaan we vaak samen de stad in om wat te eten en te drinken en op zaterdag kan er lekker gechilld worden in het parque da crianças. Zondag is ook hier de traditionele familiedag en ik ben inmiddels al vaste klant bij de oom en tante van Livia. Er is hier altijd wel een goed excuus voor iemand om een barbecue te geven en daar heb ik volop van kunnen genieten. De meest lekkere traditionele gerechten komen dan op de tafel tevoorschijn. Het is mooi om te zien hoe veel familie in Brazilië voor elkaar betekent. Zelfs voor mij voelt het als thuiskomen.

Volgende maand is het grootste Sao Joao feest van Brazilië in de stad en dan gaat het helemaal los. Ik kan niet wachten totdat het begint! Ik houd jullie op de hoogte!

Até mais!