Studeren in Brazilië: Het leven in Campina Grande!

Het is alweer veel te lang geleden dat ik iets van mezelf heb laten horen, maar ik denk dat dit een goed teken is. Ik verveel me hier geen moment. Ik woon momenteel al meer dan anderhalve maand in Campina Grande en tot nu toe bevalt me dat prima!

In mijn vorige blog benoemde ik mijn vriend Ayron al, bij wie ik de eerste weken kon blijven logeren. Hij woont samen met Adriano en Luis in de wijk Prata en samen hebben zij mij geweldig opgevangen de eerste weken. Ik kon in alle rust op zoek naar een kamer in de stad. Mijn tweede prioriteit was mijn legalisatie. Iedereen die voor langere tijd in Brazilië verblijft, moet zich laten registreren bij de Policia Federal binnen een maand na aankomst. Op het Braziliaanse consulaat in Rotterdam verzekerden ze mij dat ik gewoon even simpel ‘een papiertje moest inleveren’. In werkelijkheid viel dit behoorlijk tegen en werd de bureaucratie in Brazilië weer eens pijnlijk duidelijk. Gelukkig had ik Ayron bij me die in het Portugees mijn situatie kon uitleggen aan de ambtenaar. Daarna was het een kwestie van alle informatie in de computer verwerken. Dankzij de doopnaam van mams kon dit echter vijf keer opnieuw. “Maartje Arina” is natuurlijk ook erg lastig. Na twee uur op het bureau gezeten te hebben, kon ik mezelf wel eindelijk legaal noemen!
Campina Grande ligt zo’n anderhalf uur rijden landinwaarts en op een hoogte van 500 meter. Hierdoor koelt het ’s nachts een stuk meer af dan in Recife, wat ze soms ook weleens (terecht) Hellcife noemen. Het was dus ontzettend fijn om weer eens gewoon te kunnen slapen zonder airconditioning. Het openbaar vervoer hier vind ik ook een verademing vergeleken met andere Braziliaanse steden. In het midden van de stad is er een centraal station, de integração, ongeveer elke buslijn in de stad komt hierlangs. Je betaald een klein bedrag om erin te komen en vanuit hier kan je naar elk punt in de stad komen. Zelfs voor een gringo is dit nog redelijk overzichtelijk. Ze hebben hier geen applicatie voor op je telefoon zoals we die in Nederland kennen. Het is dus vooral een kwestie van veel proberen. Na verloop van tijd kom je erachter welke busnummers je kunt pakken en waar je uit moet stappen. Elke keer dat ik naar een nieuw adres moet, blijft het echter toch wel weer een spannend avontuur.

Begin maart begon voor mij dan eindelijk de studie in Brazilië aan het UFCG, de technische universiteit van de stad. Ik had afgesproken met mijn contactpersoon en tevens docent, professor Grilo. Het was een behoorlijke zoektocht voor mij om hem te vinden, maar ik werd gelukkig erg geholpen door een oud Braziliaans mannetje. Hij was echter na tien seconden alweer vergeten dat ik nog niet echt geweldig Portugees sprak en begon onderweg de meest mooie verhalen te vertellen. Althans, dat denk ik dan. Eenmaal aangekomen bleek professor Grilo te laat te zijn. Dit is trouwens heel normaal in Brazilië en dat zou ik de komende weken vanzelf nog wel merken. Ik werd daarom maar tijdelijk bij de conciërges gedropt en ik moet zeggen dat het erg gezellig was. Het was weer typerend hoe veel eten ik kreeg toegereikt en in ruil daarvoor moest ik natuurlijk even het vrouwelijk schoon uit Nederland op mijn Facebook/Instagram tonen. Alles wat blond en lang is maakt wat speciaals los in de Braziliaanse man (Karen kom a.u.b. nooit naar Brazilië). Maar even zonder gekkigheid, ik blijf het bijzonder vinden hoe gastvrij het Braziliaanse volk is en dit maakt voor mij dit land zo speciaal.
Mijn ontmoeting met professor Grilo was ook bijzonder te noemen. Hij spreekt namelijk geen Engels en mijn Portugees is ongeveer het niveau van een klein kind. Samen met Google Translate op mijn telefoon kwamen we er gelukkig toch een beetje uit. Hij heeft mij vervolgens de universiteit rondgeleid en ik heb een hoop docenten en studenten ontmoet. Later die dag heb ik mijn eerste onderzoekje gedaan met een studentengroep. Gelukkig is het niveau Engels op het UFCG redelijk goed te noemen. De meeste studenten kunnen wel een aardig woordje verstaan. Ik merk ook dat veel Brazilianen het leuk vinden om in het Engels te praten, omdat ze dit normaal nooit goed kunnen oefenen. Ik probeer waar mogelijk in het Portugees te praten, maar dit blijft toch een lastig ding. Het verstaan van Portugees gaat wel steeds beter en dat is maar goed ook, want alle lessen worden in het Portugees gegeven.
Normaal gesproken heb ik in de ochtend les, waarin de werking van diesel- en benzinemotoren wordt uitgelegd. En in de middag is er dan vervolgens een praktijkles, waarbij bijvoorbeeld een motor wordt gedemonteerd om zo naar alle onderdelen te kijken. Op andere dagen doe ik mijn onderzoek naar de kwaliteit van de brandstoffen in de stad Campina Grande. Tussen de middag wordt er geluncht en dit is toch wel even anders als in Nederland. Je hebt hier het universiteitsrestaurant waar je gratis kunt eten. En rond een uur of half 12 kan je de file informatie wel aanzetten, want dan staat er al een rij van zo’n honderd meter. Sommige mensen proberen deze lijn te breken, maar voor die mensen is er een facebookpagina opgericht en daar wil je niet opkomen :)

Nadat ik twee weken in Campina Grande had verbleven, was er weer even tijd in het weekend om terug te gaan naar mijn vrienden in Recife. Ik werd opgehaald door de Mariana, Laiza en haar moeder. We konden het weekend verblijven in het huis van de oom van Laiza in Porto de Galinhas. Misschien wel een van de mooiste plekken van het noordoosten! Het hele weekend konden we verblijven in een groot huis met zwembad. Even later arriveerden ook Ewerton en Thulio, met wie ik een paar weken eerder carnaval had gevierd.
De dag erna zijn we naar een prachtig strand genaamd Mago gegaan. Een plek waar zoet en zout water samen komen. We hebben hier de hele dag in het water gelegen en aan het einde van de dag was ik zo rood als een tomaat. ’s Avonds zijn we naar de discotheek gegaan waar elektrische muziek werd gedraaid. Het kwam pas echter los toen de forro (spreek uit als ‘fo-ho’) band optrad. Ik denk dat je een Braziliaan niet blijer kan maken dan met deze typische muziekstijl. Wat eerst oogde als een dood feestje veranderde in een zaal vol met dansende mensen.
De dag erna, met een kater op zak, zijn Mariana en ik naar de Piscina Natural gegaan, letterlijk vertaald een soort natuurlijk zwembadje midden in de zee. Dit is precies wat ik van het Braziliaanse strand verwachtte. Wit zand, strak blauwe zee en ontzettend veel prachtige vrou…… vissen! Het werd wel even bruut verstoord toen ik op een zee-egel stapte, maar dat kon de pret niet drukken. In de avond zijn we met z’n allen de stad ingegaan naar een barretje en hebben we heerlijk gedronken en muziek geluisterd.

Op zondag ben ik met Thulio en Ewerton weer terug naar Recife vertrokken. We zijn toen met de jongens naar een wedstrijd van Sport geweest, de grootste club van Recife. Notabene naar de klassieker Sport – Nautico! De sfeer in het stadion was geweldig, zoiets heb ik nog nooit meegemaakt. De kwaliteit van het voetbal is niet geweldig maar de passie in het stadion is onovertrefbaar. De wedstrijd eindigde in een 2-0 overwinning. Ik ben nog nooit zo vaak geknuffeld na een goal. Na de wedstrijd liepen we terug naar het huis van Ewerton met de mascotte van de club, die toevallig een vriend bleek te zijn. Na een gezellige avond met de vader en oom van Ewerton, allebei fantastische gasten, gingen we eindelijk slapen.
De volgende morgen ging ik weer terug naar Campina Grande en dit keer wist ik dat het voor langere tijd was. Het was dus lastig afscheid nemen, maar ik had ook wel weer zin in het studentenleven in Campina Grande.

Het zoeken van een kamer in de stad ging niet helemaal zonder problemen. Vooral het vinden van de juiste locatie was vaak moeilijk. Na een aantal weken had ik nog steeds niet gevonden naar waar ik naar op zoek was. Gelukkig werd ik toen op Facebook benaderd door een dame die hier wel wat ervaring mee had. Zij heeft mij toen een adresje in het centrum van de stad gegeven. Ik ben toen samen met Ayron en Adriano een kijkje gaan nemen. Een mooie ruime kamer met balkon, midden in het centrum, een supermarkt op loopafstand en dicht bij de integração. Helemaal perfect! De bewoners Alexandre en Fernando lieten mij gelijk al weten dat ik er diezelfde week nog kon gaan wonen. Het werd nog wel even heel spannend, want een paar minuten later kwam er een Spaans meisje binnenwandelen die ook op zoek was naar een kamer. Ik was me dus al aan het voorbereiden voor een battle, maar hier geldt de regel; wie het eerst komt, wie het eerst maalt. Dus adios chica!

Diezelfde week heeft Adriano mij geholpen met het verhuizen van mijn spullen. Alexandre heeft mij vervolgens de buurt laten zien. Twee straten achter ons ligt het Parque do Povo. Dit is de plek waar in juni het grootste São João festival van Brazilië wordt gehouden. Dit betekent dat de hele maand juni in het teken van feesten staat, mensen vanuit alle delen van Brazilië komen hier naartoe om het mee te maken. Ik kan dus letterlijk kruipend naar huis. Als ik in juni dus afwezig ben, weten jullie hoe het komt!

Dat was me wel weer een beste lap tekst. Ik heb natuurlijk honderden verhalen te vertellen over de afgelopen twee maanden, maar volgens mij begin ik al artrose te ontwikkelen met al dat getyp. Ik ga echt proberen om de volgende keer weer iets eerder van me te laten horen.

Tchau e abraços!