Studeren in Brazilië: Carnaval en Joao Pessoa!

Wat gaat de tijd toch snel. Op het moment van schrijven, ben ik precies één maand in Brazilië. Nog zes maanden te gaan en ik hoop dat deze maanden minstens net zo leuk worden als de eerste. Mijn vorige blog eindige met een ware cliffhanger midden in Carnaval. Daar zal ik nu de draad dus weer oppakken.

Op zondag 7 februari had Mariana een groots carnavalsfeest samen met haar vriendinnen. Dit was een privé feest waarin alleen mensen met een kaartje konden komen. Ik had daarom twee keuzes: Thuis in het appartement in Recife blijven of carnaval vieren met de mannen in Olinda. Die keuze was dus snel gemaakt. Samen met de vrienden van Mariana genaamd Ewerton, Leo, Tulio en Sávio ging ik op stap. Het was die dag weer loeiheet en om af te koelen dronken we veel pitu, cerveja en cachaça. Dat laatste drankje is een soort rum en het is typisch Braziliaans. De smaak zelf vond ik al niet zo geweldig, maar het feit dat het flesje de halve dag in de zon had liggen branden, gaf me neigingen tot kokhalzen. Het Braziliaanse bier daarentegen is goed te doen. Het grootste biermerk is Skol en die profiteren goed tijdens carnaval. Later in de middag kwam ik een oud Amerikaans stel tegen, ze vertelden me dat ze mij herkenden. Ik had blijkbaar bij hun in het vliegtuig gezeten. Toch best bijzonder als je bedenkt dat de stad Recife, waar ik geland was, ongeveer 3 miljoen inwoners heeft. Verder kan me eerlijk gezegd niet heel veel meer herinneren van deze dag, maar gelukkig heb ik de foto’s nog. Ik weet nog wel dat de weg terug naar de taxi ongeveer een halve marathon was, maar misschien voelde dat alleen maar zo.
’s Avond ben ik met Mariana nog naar het restaurant ‘Extra’ geweest en daar hebben we hamburgers gegeten. We hebben het niet te laat gemaakt, want de volgende carnavalsdag stond alweer klaar.

Olinda beviel zo goed, dat we besloten om maandag weer hierheen te gaan. Dit keer pakten we wat meer onze rust en zijn Mariana en ik pas in het begin van de middag vertrokken. Met alweer een nieuwe opstelling. Dit keer met de overburen van een ander appartement, namelijk Luana, Polly en Matheus. We zijn eerst naar een soort benzinestation geweest, die was omgebouwd tot openlucht discotheek. Dit was erg grappig om mee te maken. In de middag aten we cachorro quente, wat een letterlijke vertaling van hotdog is. We konden het voedsel goed gebruiken, want we hebben die dag ontzettend veel kilometers gemaakt. Tijdens carnaval vliegt de tijd echter voorbij. Na heel wat uurtjes dansen en gezelligheid was het dus alweer tijd om naar huis te gaan. Mariana en ik hebben toen een taxi terug naar Recife gepakt.
In de avond zijn we weer op zoek gegaan naar de jongens, die zich in Recife Antigo bevonden. Dit is het oude centrum van de stad, waar het carnaval ’s nachts gewoon nog rustig doorgaat. Na een tijdje zoeken vonden we ze dan uiteindelijk. Bij aankomst kreeg ik meteen een brigadeiro in mijn handen gedrukt. Toen ik hem had opgegeten begonnen ze allemaal te lachen. Er scheen namelijk wiet in te zitten… of toch niet. Ik weet nog steeds niet of het een grap was.

Dinsdag was de laatste dag van carnaval, maar deze dag staat meer in het teken van ontspanning. Persoonlijk vond ik dat niet al te erg. Na vier dagen van hitte, dansen, muziek, drinken en nog veel meer was ik helemaal gesloopt. Dit was wel even wat anders dan een carnavalsnacht in Breda.
Ik ben met Mariana in de ochtend naar de Plaza Mall gegaan en hier hebben we lekker sushi gegeten. Wat trouwens heel erg populair is in Brazilië. Elke buurt hier heeft wel een klein sushi tentje.
In de middag zijn we weer naar het zwembad van de overburen gegaan. Lekker relaxen in de zon en vooral praten over carnaval. Dat onderwerp zou nog dagen lang doorgaan.
’s Avonds zijn Mariana en ik met Luana en Matheus naar een pizzabuffet gegaan in restaurant ‘Estillos’. All you can eat. En ja hoor, zelfs hier konden ze het niet laten om brigadeiros op de pizza te gooien. Nadat we ons tonnetje rond hadden gegeten, voor omgerekend 6 euro, was het tijd om weer naar huis te gaan.
Joao Pessoa is de stad waarin Mariana een aantal jaar gestudeerd heeft. De stad ligt zo’n honderdvijftig kilometer noordelijker dan Recife. In haar oude studentenkamer lagen nog een aantal spullen van haar en die wilde ze gaan ophalen . Dit konden we mooi combineren met een tripje, zodat ik de stad ook wat beter kon zien. De bus naar Joao Pessoa vertrok in een buitenwijk van Recife, dichtbij het huis van haar oma. We konden het daarom niet laten om even langs te gaan. De oma van Mariana woont hier samen met haar dochter en twee kleindochters. We werden, zoals overal in Brazilië, met open armen ontvangen. Het voelde even alsof ik mijn eigen oma weer bij me had. Tijdens het middageten werd ook zeker gemaakt dat ik niet tekort kwam.
Aan het eind van de middag zijn we naar de bushalte vertrokken, maar eerst kregen we nog een typisch afscheid. De oma van Mariana gaf me een dikke knuffel en begon aan me te ruiken. Ik dacht eerst dat ik stonk, maar dat schijnt hier een gewoonte te zijn van de oudere generatie als ze iemand aardig vinden.
’s Avonds kwamen we aan in Joao Pessoa en hebben we een taxi naar Mariana’s oude huis genomen. Het was te laat om nog wat te ondernemen, dus we zijn naar een restaurant gegaan om wat sushi te eten.

Donderdag zijn we naar het strand van Joao Pessoa gegaan, genaamd Cabo Branco. Dit was echt een strand dat je normaal alleen in de reisgidsen ziet. Wit zand, palmbomen, mooie blauwe zee en hoge gebouwen op de achtergrond. Onder het genot van een kokosnoot, hebben we hier heel de dag relaxed in een hangstoel gelegen. Later hebben we hier een typisch Braziliaans gerecht op, namelijk açaí. Dit is een vruchtsoort dat in de vorm van ijs wordt geserveerd, heerlijk!

Na de geweldige donderdag volgde de wat mindere vrijdag. Het was de dag waarop ik me zou laten legaliseren bij de Policia Federal. Dat was “heel makkelijk” verzekerden ze me in de ambassade in Rotterdam. In Brazilië gaan die dingen echter net wat anders dan gepland. Daar kwam nog eens bovenop dat ik die dag ontzettend ziek was geworden. Eerst hadden we daarom maar de plaatselijke apotheek leeggekocht. De Policia Federal stuurde me van het kastje naar de muur. Eerst moest ik in Joao Pessoa zijn, vervolgens in Cabedelo en later weer in Campina Grande, de stad waar ik zou gaan studeren. Ik moest dus nog even geduld hebben voordat ik legaal kon worden gemaakt.
In de avond zijn we weer terug naar Recife vertrokken. Dit keer konden we verblijven in een luxe appartement pal aan het grootste strand van de stad, Boa Viagem. De oom en tante van Mariana, Marco en Ilma, gaven ons hier onderdak.

Op zaterdag hebben we het strand bezocht en hebben we weer açaí gegeten. Veel mensen waren hier voetvolley aan het spelen. Hetgeen wat het meest opviel, is dat de vrouwen hier echt goed kunnen voetballen! Maar ook zonder voetvolley vallen de vrouwen hier op. Dat komt vooral door de zwemkleding die hier gedragen wordt of beter gezegd, niet gedragen wordt.
Zondag was eigenlijk weer zo een zelfde dag. In het weekend ligt het strand helemaal vol en voelt het een beetje aan als de Costa Brava, maar dan zonder toeristen. De oom van Mariana had in de middag chinees besteld en ’s avonds aten we weer sushi, wat ook nooit zal vervelen.

Maandag zou mijn laatste volle dag in Recife zijn, voordat ik naar Campina Grande zou gaan. We zijn eerst naar de mall geweest om al mijn spulletjes voor de Policia Federal te regelen. Zoals extra pasfoto’s, kopieën en bankbetalingen. Toen dat achter de rug was zijn we naar de bioscoop gegaan voor de film Deadpool.
’s Avonds hadden de jongens me uitgenodigd om te gaan voetballen naast het stadion van de grootste club van Recife, Sport (spreek uit als esporti). Er waren hier twee mini kunstgrasveldjes waar 6 tegen 6 werd gespeeld. Ik heb de nieuwe Ronaldo of Romario nog niet ontdekt, maar het niveau was zeker goed. Brazilianen spelen met passie, het kan er daarom soms heftig aan toe gaan. Eén potje maakte ik beide treffers, waardoor we wonnen. Toen had ik moeten stoppen, beter ging het niet worden. Al met al was dit een mooie afsluiting van een toptijd in Recife!

De volgende morgen werd ik in alle vroegte door Mariana’s tante weggebracht naar het busstation buiten de stad. Daar stond de bus naar Campina Grande op mij te wachten. Het was natuurlijk niet leuk om afscheid te nemen, maar we hadden al plannen gemaakt voor een uitstapje het weekend erop. In Campina Grande zou ik opgevangen worden door Ayron. Ayron reist met een organisatie genaamd ‘Viva’ elk jaar af naar Nederland. Hier verblijft hij dan met een groep Brazilianen. Ze maken dan vele excursies naar de grote steden, maar ook naar plaatsen in de buurt van Schoonhoven zoals Woerden. Ook heeft hij tijdelijk in Nederland gewoond en zodoende heeft hij Nederlands leren spreken. Het was dus wel fijn om weer even mijn eigen taaltje te spreken na een maand van Engels en Portugees. Ook in Campina Grande werd ik weer met open armen ontvangen, wat echt kenmerkend voor de Brazilianen is.

Ik zit inmiddels alweer aan mijn derde A4-tje, dus ik vind het wel weer mooi geweest. Mijn volgende blog zal hopelijk weer iets sneller verschijnen met daarin meer over mijn avonturen in Campina Grande. :)