Studeren in Brazilie Blog: De maand van São João!!

Juli alweer, meer dan vijf maanden na mijn vertrek. Inmiddels is ook alweer twee weken na het São João feest in Campina Grande, waarvan de hele maand juni in het teken stond.

Vrijdag 3 juni was de eerste dag dat ik naar Parque do Povo ging, de plek waar het hele spektakel zich bevond. Al twee maanden van te voren zag ik elke dag, terwijl ik naar het busstation liep, hoe het terrein werd opgebouwd. Een grote kale betonnen vlakte werd langzaam omgetoverd tot een klein dorpje. Het terrein bestond uit een aantal gedeeltes en had zo’n vijf ingangen om de stroom aan mensen aan te kunnen. Desondanks stonden er het eerste weekend bij elke ingang lange rijen met mensen die naar binnen wilden. Vooral weekenden met een populaire artiest op de planning zorgden voor rijen van meerdere straten lang.

Het eerste weekend ben ik met Livia, mijn huisgenoot Alexandre en zijn vrienden uit João Pessoa naar de opening gegaan. Terwijl we in de rij stonden hoorden we al de eerste knallen, het begin van de vuurwerkshow. Bij binnenkomst was ik meteen verbaasd over het feit dat de locatie onherkenbaar veranderd was en hoe groot het allemaal was. Er was een podium met een live band en honderden mensen die forro aan het dansen waren. Daarnaast waren er aan beide kanten tientallen restaurantjes waar vaak hele families aan tafels zaten. Hier kon er lekker gegeten geworden terwijl er werd genoten van dans en de muziek. Toen we wat verder liepen kwamen we op een soort plein terecht waar veel spulletjes verkocht werden en waar mensen ook in bepaalde attracties konden. Het was nog een hele opgave om jezelf te verplaatsen op het complex, omdat er zo ontzettend veel mensen waren. Toen we vervolgens nog verder doorliepen kwamen we in een deels overdekte arena. Hier waren er vaak forro voorstellingen en zogenoemde quadrilhas, waarin tientallen forro-dansers arm in arm een choreografie deden. Maar dit was nog niet alles, als je namelijk nog een stukje verder doorliep kwam je uit bij het hoofdpodium. Dit was de plek waar de grote shows plaatsvonden. Hier stonden elk weekend duizenden mensen te genieten van de muziek met een drankje. De oppervlakte zo groot als een voetbalveld waarvan drie zijdes vol stonden met winkeltjes waar drank gekocht kon worden. En daar zijn de Brazilianen zeker niet vies van. Alle soorten drank kwamen tevoorschijn van bier tot wodka en tequila. Daarnaast kwam ik ook nog een hoop lokale drankjes tegen die ik nog niet kende, zoals caprinha en cachaca. Ik, als cultuurproever, kon dit natuurlijk niet laten staan. Op deze manier heb ik de Braziliaanse economie goed geholpen. De cachaca werd met van alles gemixt zoals honing, chocolade, mint en zelfs koffie. Goed spul!

Je zou denken dat met zo veel mensen en drank op één plek dat dit weleens mis kan gaan, maar dit vond ik eigenlijk wel behoorlijk meevallen. Als er is een keer wat gebeurde, werd er snel gereageerd door een politie peloton. Deze politieposten stonden overal op het complex verdeeld om de orde te handhaven en dit werd behoorlijk goed gedaan. Later hoorde ik wel verhalen van een man die was neergestoken, maar van zo’n sfeer heb ik gelukkig niets gemerkt. Wel hoorde ik van meerdere mensen dat ze bestolen waren. Het was dus altijd even uitkijken waar ik een foto of video kon maken, maar in het algemeen was de sfeer positief en gezellig.

De drie weken die volgde ben ik verschillende keren naar Parque do Povo gegaan. Omdat ik zo dichtbij woonde, was het makkelijk voor mij om even te kijken of er wat te beleven was. De feesten in het weekend waren vaak het leukst en duurde tot na 4 uur ‘s morgens. Vaak ging ik hierheen met Livia en voordat we het wisten kwamen we alweer wat vrienden tegen. Je kunt haast niet alleen zijn tijdens São João, wat het feest ook zo leuk maakt. In het weekend waren de shows ook het grootst. Doordeweeks was de sfeer ook leuk en was het allemaal wat minder massaal. De mainstage was dan meestal gesloten, maar er waren nog genoeg andere leuke podia. Vaak als ik dan rondliep hoorde ik iemand ‘Oi, Alemão!’ roepen, wat betekend ‘Hey, Duitser!’. Ik schijn namelijk nogal een Duitse kop te hebben, fijn om te weten uhum. Toch was het wel leuk dat mensen me aanspraken en graag meer wilden weten over waar ik vandaan kom. Mijn Portugees klonk ook altijd een stuk beter na een alcoholisch drankje, tenminste in mijn oren. Doordeweeks duurde de muziek ongeveer tot 2 uur en dat was wel genoeg ook. Het was vakantietijd, maar ik ging nog steeds af en toe naar de universiteit om aan mijn andere projectje te werken. Ook op de avonden dat ik niet ging kon ik São João niet compleet negeren, omdat de muziek vrolijk door de muren denderde.

Ik heb zo ontzettend veel leuke dingen meegemaakt tijdens São João dat het echt te veel is om op te noemen. Die eerste drie weken voelen ook aan als één grote gebeurtenis. Het laatste weekend herinner ik me echter nog heel gedetailleerd. Het was de laatste vrijdag van de São João, de dag waarop Wesley Safadão zou optreden. Totaal onbekend in Nederland, maar hier echt de grote meneer. Iedereen in Brazilië kent deze bekende forrozanger. De verwachting was dus dat het een drukke dag zou worden in het Parque do Povo. Er werd aangeraden om vroeger te komen dan normaal. Er waren zelfs verhalen dat de poorten zouden sluiten rond 10 uur, omdat het anders te druk zou worden. We besloten daarom om rond half 9 te vertrekken van onze kamer. We kwamen er al snel achter dat de rij ontzettend lang was. Na meer dan een uur gewacht te hebben in de rij kwamen we in de buurt van de ingang. Het was echter al bijna 10 uur aan het worden en ik denk dat meer mensen dat in de gaten hadden gekregen. Terwijl wij netjes in de rij stonden te wachtten, begonnen er steeds meer mensen ons via de linkerkant in te halen. Deze mensen probeerde zich vervolgens bij de ingang weer in de rij te proppen. Op een gegeven moment was het 10 uur en de mensen bij de ingang sloten de poorten. Op dat moment brak er een soort paniek uit en begon iedereen te rennen naar de ingang. Mensen deden koste wat kost om binnen te komen. Er werd veel geduwd en getrokken. Op een gegeven moment begon ik te kuchen en ik merkte dat ik niet de enige was. De politie had waarschijnlijk een soort traangas gegooid om de menigte te bedwingen. Het bleef een tijd lang rumoerig en de mensen bleven proberen om de muren te slopen om zo binnen te komen. Ik weet nog steeds niet waarom, maar op een gegeven moment opende de politie zelf een muur. De massa mensen werd naar deze nieuw verzonnen ingang geleid en gefouilleerd door de politie in plaats van de evenementbeveiliging. Na een hectisch half uurtje waren we allemaal veilig binnen gekomen en kon het feest eindelijk beginnen.

Aangekomen bij het hoofdpodium besloten we om dicht bij de politiepost te blijven dat vooraan bij het podium was. Dit was een veiligere plek om te blijven, zeker omdat er nu ook veel mensen waren binnengekomen die niet gefouilleerd waren. De politiepost was tevens een eerste hulp post waar mensen naar toe werden gebracht die niet goed geworden waren. Tijdens het voorprogramma was het al ontzettend druk, maar tijdens de hoofdact van Wesley Safadão waren er 120.000 mensen aanwezig! In plaats van veel dansende mensen, was het een opgepropte massa geworden. Daarnaast was het die avond ook nog behoorlijk warm en dit resulteerde in ontzettend veel mensen die onwel waren geworden. Ik heb tientallen mensen naar de hulppost gedragen zien worden. Sommige mensen leken letterlijk meer dood dan levend, het leek haast wel een oorlog situatie. Dit alles kon de pret voor de overige mensen echter niet drukken en we hebben die avond genoten van de muziek en de gezelligheid. Dit was mijn laatste avond van het Sao Joao feest en een prachtige afsluiter van één van de leukste maanden die ik ooit heb meegemaakt.

Naast al het gefeest heb ik ook nog een beetje kunnen reizen. Ik ben namelijk met Livia tijdens Dia dos Namorados, de Braziliaanse variant van Valentijnsdag dat op 12 juni valt, naar het Cabo Branco strand in João Pessoa gegaan. We vertrokken die dag vroeg in de morgen en na een reis van zo’n twee uur in een bus kwamen we op het strand aan. Hier hebben we de hele dag lekker gerelaxt en gebakken in de zon. Het blijft toch jammer dat Campina Grande niet aan de kust ligt, want de stranden hier zijn prachtig! We hebben zeker ook nog plannen om een aantal andere strandjes te bezoeken in de nabije toekomst.

Verder is het leven zo goed hier. São João was geweldig, maar ik ben ook weer blij dat het normale leven weer begonnen is. Ik ben volop aan de bak met mijn studie, maar ik geniet daarnaast ook zo erg van mijn tijd hier. De Braziliaanse cultuur, het eten, de muziek en vooral de mensen. Elke dag verbaas ik me weer over hoe gastvrij en open dit land is. In mijn optiek is dat iets waar de hele wereld nog wat van kan leren van Brazilië.